Vragen en antwoorden

Het is zeker zo dat ziekte je kan beletten om te mediteren of te bidden zoals je dat gewoon bent of zoals je het zou willen. Bovenop je ziekte moet je dan het verlies verwerken van wat niet meer kan. 

Maar ziekte kan je ook brengen tot andere, meer eenvoudige, vormen van meditatie en gebed. Meditatie met een mantra of kort gebed, Jezusgebed, bidden met de rozenkrans, een blik op het kruis, eenvoudig met je pijn en in je hart bij God aanwezig zijn…

Ook het heel persoonlijke levensgebed kan helpen. Wat waren de lichtpuntjes in je dag? Het licht dat door het raam valt, een bezoekje, het gebaar van een verpleegster… Door aandachtsonderzoek leer je opmerken wat van belang is en laat je het niet ondersneeuwen. De Franse schrijfster Christiane Singer komt tot de verrassende vaststelling dat ze tijdens haar terminale ziekte met meer aandacht leeft dan ervoor:

Zondag 28 januari. Het is zeven uur. Ik heb mijn toilet al gemaakt met behulp van zuster C. Ik rust uit alsof ik zware arbeid heb verricht. In dit trage ritme is niets zonder betekenis, alles heeft zijn eigen waarde en geeft, elk op zijn manier, kleur aan de dag. Er waren te veel dingen die ik vroeger deed zonder daar mijn hart in te leggen. Daardoor wist ik nooit hoe het kwam dat zich gaandeweg de dag een verlies aan kwaliteit voordeed. Dat hing gewoon samen met het verlies aan intensiteit, het verlies aan contact tussen mijn geweten en de handelingen die ik verrichtte. 

Ben je gelovig, dan kan ziekte en pijn een gelegenheid zijn om je meer en meer te verenigen met de gekruisigde Christus. Jezus heeft de pijn die een mens kan lijden meegemaakt. Hij is in jouw pijn aanwezig. Meer zelfs. Hij heeft getoond dat jezelf wegschenken, vertrouwend op God, een bron van onvermoed leven kan zijn. Ziekte, pijn en zelfs sterven kunnen spiritueel de meest vruchtbare momenten uit een mensenleven zijn. 

Als lectuur mogelijk is, in kleine porties misschien. 

Christiane Singer. Laatste fragmenten van een lange reis. Dagboek van de Franse schrijfster Christiane Singer over de laatste maanden van haar leven. 

Er zit niets anders op dan zijn leven te verliezen - het leven waarvan wij altijd maar één kant wilden zien: nooit al je geld durven zetten op de ‘innerlijke mens’, op de oneindigheid die in ons woont. Niet de dwaze vervoering aandurven … niet in zijn eigen diepten durven duiken alsof men zich van een klif omlaag stort. 

Bieke Vandekerckhove. De smaak van de stilte. Hoe ik bij mezelf ben gaan wonen. Autobiografisch verslag van een leven met ALS én meditatie. 

Bij onszelf wonen is dus uiterst moeilijk, maar ik ervaar het als het meest zinvolle dat we kunnen doen. Onszelf en dat dode punt in ons niet ontvluchten. De innerlijke onrust uithouden. Geduldig wachten tot het innerlijke geraas verstomt. En verwonderd ontdekken dat we in en door de stilte nieuwe ogen krijgen, een nieuw hart. 

Thérèse van Lisieux. Mijn levensverhaal. Autobiografie van de heilige, kerklerares en mystica. Gestorven op 24-jarige leeftijd na een pijnlijke strijd tegen tuberculose. 

Voor mij is het gebed een opwelling van het hart, een eenvoudige blik naar de hemel, een kreet van dankbaarheid en liefde midden in een beproeving of bij vreugde. Kortom, het is iets groots, iets bovennatuurlijks dat mijn ziel verruimt en me verenigt met Jezus. ... Ondanks deze beproeving die me elke genieting ontneemt, kan ik toch uitroepen: Heer, U brengt me in verrukking door alles wat U doet. Bestaat er een grotere vreugde dan voor uw liefde te mogen lijden?

Elisabeth van Dijon. Geschriften. Brieven en retraites van een religieuze die op 26 jaar overlijdt aan de slepende ziekte van Addison, een nierstoornis. 

Wat belang heeft het wat we voelen. Hij is de Onveranderlijke. Hij blijft steeds dezelfde. Zoals Hij gisteren van je hield, zo houdt Hij ook vandaag van je en zo zal Hij ook morgen van je houden, zelfs als je Hem pijn deed. Denk eraan dat de ene afgrond de andere oproept. De afgrond van je onmacht … roept naar de afgrond van zijn barmhartigheid. 

Psalmen. Bijvoorbeeld psalm 13. 

Hoelang nog, Heer, vergeet Gij mij geheel? Hoelang nog blijft Ge uw gelaat voor mij verbergen? Hoelang nog moet mijn ziel die smart verduren, mijn hart verdrietig zijn dag in dag uit? Hoelang nog zal mijn vijand triomferen? Ach, luister toch, verhoor mij, Heer mijn God!